Leerkrachten kunnen een verschil maken in het leven van een kind

Of ik een stukje over onderwijs wil schrijven ?  Zeker !  In een tijdsgeest die almaar sneller evolueert op zoveel vlakken (sociaal, economisch, cultureel, digitaal...) kan het niet anders dan dat er binnen onderwijs ook veel mee beweegt.   

Om te beginnen : superveel respect voor al die schitterende mensen die in scholen dagelijks het beste van zichzelf geven. Dat ze van ongelooflijk grote waarde zijn blijkt uit de herinneringen die bij ieder van ons leven over onze eigen schooltijd. En wie op 23 december naar de Warmste Week op Studio Brussel luisterde was ervan getuige hoe Zwangere Guy zijn leerkracht nederlands, mevr. Vertriest, zoveel jaar later in de bloemetjes wilde zetten omdat ze in hem geloofde.  

Dat leerkrachten een verschil kunnen maken in het leven van een kind, daarvan zijn we overtuigd. We wensen dan ook elk kind, elke jongere zijn mevrouw Vertriest !

Waar in de huidige jeugdhulp steeds meer belang wordt gehecht aan een netwerk rond elke jongere en dit uit onderzoek belangrijk blijkt, om op te groeien tot gelukkige volwassene gaan we, meer dan vroeger, actief op zoek naar steunfiguren en die vinden we vaak in een juf of meester, een klastitularis of andere leerkracht.  Beweging naar meer verbinding dus, een beweging die we binnen de Waaiburg maximaal willen aanmoedigen, faciliteren en stimuleren.

Daarnaast ervaren we in onderwijs ook een sterke tegengestelde beweging. Naar juist minder verbinding, méér uitsluiting, schorsing en weggestuurd worden. Meer jongeren, soms al van de lagere school, krijgen een schorsing als maatregel op lastig, onhandelbaar gedrag.  De jongere is enkele dagen niet welkom op school.  Naast het feit dat deze maatregel vooral voor ouders en opvoeders last bezorgt kan het tellen als boodschap : jij hoort er niet bij, wij sluiten jou uit. De school als eerste maatschappelijke instantie waar ieder van ons ooit mee te maken krijgt zorgt voor een negatieve ervaring.

Maatschappelijk kwetsbare jongeren  hebben reeds heel wat negatieve schoolervaringen opgelopen. Het zelfrespect van deze leerlingen is erg laag en bovendien ontbreekt bij hen de intrinsieke motivatie voor het schoollopen. Deze leerlingen hebben succeservaringen, een mevrouw Vertriest nodig om hun zelfwaardegevoel op te krikken.

Hetzelfde over de aangepaste trajecten. Veel kinderen en jongeren gaan momenteel niet meer voltijds naar school. Allerlei constructies worden gemaakt, en dit absoluut vanuit goede bedoelingen. Om het voor iedereen haalbaar te houden, omdat de jongere overprikkeld raakt, te veel stress, agressie voorkomen, te gevaarlijk, enzo verder. De boodschap die wordt meegegeven : jij kan het niet, het is te moeilijk, je bent maar half oké... De jongere doet een negatieve ervaring op, de ervaring van niet mee te tellen, niet mee te kunnen, in plaats van net te leren hoe met overprikkeling, emoties  of stress om te gaan... De jongere komt voor de helft van de tijd naar school, en de andere helft van de tijd is die gewoon thuis.   Geen wonder ook dat de conclusie bij veel van onze jongeren snel gemaakt is : ik ga gewoon niet meer !

Zo jammer om deze beweging (minder verbinding, meer uitsluiting) vast te moeten stellen,  ondanks het pleidooi  voor meer inclusie en het inzetten op meer ondersteuning door leerlingbegeleiding te versterken, ondersteuningsnetwerken uit te bouwen,de clb-opdrachten te herbekijken...  

In de volgende nieuwsbrief meer over maatschappelijke kwetsbaarheid.